Σήκω και περπάτα!

"Για να πας κάπου που δεν έχεις ξαναπάει, πρέπει να κάνεις κάτι που δεν έχεις ξανακάνει"  

Πώς μας συμφέρει να διαχειριστούμε μία τέτοια θεωρία, για να έρθουν τα καλύτερα στη ζωή μας?

Μέχρι πότε θα είμαστε κολλημένοι στα προβλήματά μας και θα κάνουμε κύκλους γύρω από την κατάθλιψη? 

Μπορούμε να βρούμε την άκρη του νήματος, να το ξεμπερδέψουμε και να βγούμε από  αυτή την κατάσταση?

Πώς θα μπορέσουμε να ξυπνήσουμε τον αγωνιστή που κρύβεται μέσα μας, για να παλέψει ώστε  να έχουμε ένα καλύτερο αύριο?

Δεν θέλω καθώς περνάει η ζωή, να κοιτάξω πίσω μία μέρα και να συνειδητοποιήσω ότι δεν έκανα το καλύτερο που μπορούσα για να γλιτώσω από τη φυλακή μου... 

Ώρα με την ώρα, μέρα με τη μέρα ...προσπάθεια!!! 

Όχι στασιμότητα, όχι αδράνεια, οχι αποδοχή!

Δεν με νοιάζει αν αργήσει να έρθει το αποτέλεσμα, αρκεί κάθε μέρα να κάνω το μέρος μου! Η ζωή είναι ωραία όταν βάζεις στόχο! Σου δίνει ένα κίνητρο και στο χέρι σου είναι πώς θα το εκμεταλλευτείς! 

Ακόμα και αν πέφτουμε δεν πειράζει!  Αρκεί να ξανά σηκωνόμαστε και να προχωράμε!

Βρε βρε πάλι βρέχει...

 "Βρε βρε πάλι βρέχει.."  έλεγε η ατάκα από ένα αγαπημένο παιδικό  που παρακολουθούσαν τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά.

Πάντα μου άρεσε η βροχή του φθινοπώρου.

Βγάζει έναν ρομαντισμό, μία νοσταλγία. 

Τι πιο όμορφο από το να κάθεσαι στο ζεστό σου σπίτι πίνοντας μία καυτή κούπα τσάι, αγναντεύοντας την έξω από το παράθυρο... 

Δυστυχώς, καθώς τα χρόνια παίρνουν και οι κυβερνήσεις αλλάζουν, οι αδηφαγοι πολιτικοί μας, αφήνοντας τα δάση να καούν και παραβλέποντας να φτιάξουν αντιπλημμυρικά έργα σε κάθε Δήμο, κατάφεραν να κάνουν τη βροχή από ευλογία... εφιάλτη!!! 

Πρώτη φορά στα χρονικά, εξαιτίας μιας καταιγίδας έκλεισαν τα σχολεία και βγήκε διάγγελμα να μείνουμε στα σπίτια μας, για προστασία από αυτη. 

Πόσα από αυτά τα σπίτια που οι άνθρωποι θα πρέπει να κλειστούν μέσα βάσει των εντολών τους, θα πλημμυρίσουν εξαιτίας της αδιαφορίας τους; Πώς θα αντιμετωπίσουν το πρόβλημα που τους παρουσιάστηκε από τη μία στιγμή στην άλλη; 

Καμένα δάση που δεν μπορούν να κρατήσουν το νερό  θα ξεχυθούν στις  κοντινές περιοχές. Οι δρόμοι μετατρέπονται για άλλη μία φορά σε χειμάρρους, που παρασέρνουν αμάξια και ό,τι άλλο βρεθεί στο διάβα τους. 

Σκέφτομαι τους άστεγους και τα αδέσποτα αυτές τις ώρες. Σε ποια γωνία θα αναγκαστούν να κρυφτούν για να παραμείνουν στεγνοί; Πώς θα αντέξουν την υγρασία που διαπερνά τα κόκαλά τους? 

Πριν 2 χρόνια νοσηλευόταν στο Παίδων Πεντέλης το παιδί μου και έτσι έτυχε να βρεθώ σε ένα περιστατικό που ράγισε την καρδιά μου. Ήταν τέλος του χειμώνα και το κρύο ήταν τσουχτερό. Σαν να μην έφτανε αυτό, έπιασε μία δυνατή καταιγίδα. Ήταν αργά το απόγευμα και το νοσοκομείο δεν είχε εφημερία. Στο πίσω σαλονάκι καθόταν ολομόναχο ένα γεροντάκι. Πολύ αδυνατισμένος και πολύ ταλαιπωρημένος. Ήταν άστεγος και μιας που το νοσοκομείο ήταν άδειο, μπήκε να προφυλαχτεί από την κακοκαιρία. Για κακή του τύχη τον εντόπισε ο σεκιουριτάς. Χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης, κακήν κακώς τον πέταξε έξω. "Άφησέ τον σε παρακαλώ μέχρι να κοπάσει λίγο η βροχή τουλάχιστον. Βραδιάζει, η θερμοκρασία έχει πέσει. Κοίτα πόσο αδύναμος είναι ... δεν θα αντέξει" του είπα, αλλά εκείνος με ψυχρότητα αρνήθηκε. 

Δυστυχώς σε εκείνο το ύψωμα δεν υπάρχει κάπου "καταφύγιο". Μεγάλη έκταση δάσους μας κρατάει μακριά από τον "πολιτισμό".  Θα χρειαζόταν να περπατήσει αρκετή ώρα κάτω από αυτές τις συνθήκες, μέχρι να βρει ένα μέρος να ξαποστάσει... φορώντας τα βρεγμένα του ρούχα, μην έχοντας μία αλλαξιά να αλλάξει για να ζεσταθεί. 

Τρομάζω με το αύριο που έρχεται....

Ποιος νοιάζεται πια για τον αδύναμο; Ποιος ενδιαφέρεται να τον φροντίσει και να τον προστατέψει; 

Μία καταιγίδα ξέσπασε και μία ολόκληρη χώρα υποφέρει...

Απολαμβάνοντας τη διαδρομή

 Χρόνια είχα να ταξιδέψω.

Πόσο απολαμβάνω αυτό το συναίσθημα της απόδρασης.

Όλα τα αφήνω πίσω!  Άγχος, σκέψεις, προβλήματα... 

Τίποτα δεν θα μου το χαλάσει! 

Ο ήλιος γλυκά ζεσταίνει την ψυχή και το κορμί μου. Το είχα τόσο ανάγκη αυτό! 

Θαυμάζω το κάθε δέντρο που συναντώ. Στέκεται αγέρωχο ομορφαίνοντας την πλάση. 

Παρατηρώ σαν μικρό παιδί τα σύννεφα, δίνοντας μορφή σε κάθε ένα από αυτά! 

Αγναντεύω τη θάλασσα με λαχτάρα σε λίγο να κολυμπήσω στα νερά της. 

Τα καταπράσινα λιβάδια με ξεμυαλιζουν να χορέψω ξυπόλητη σε αυτά και μετα να ξαπλώσω κάτω από τη σκιά του μεγάλου πλάτανου. 

Χωράφια οργωμένα, περιποιημένα και φτιαγμένα, έτοιμα για την σπορά και το θερισμό. 

Παρατηρώ τους συνεπιβάτες μου, προσπαθώντας να καταλάβω την ιστορία που κρύβεται πίσω από το βλέμμα τους. 

"Απόλαυσε το ταξίδι" μου είπες και είχες δίκιο.

 Τίποτα δεν συγκρίνεται με τη μαγεία της διαδρομής,  μέχρι να φτάσεις στον προορισμό.

Ελεύθεροι μαζί

 Αγάπα με τις ώρες που μπορείς.

Μην πιεστείς να κάνεις περισσότερα από ό,τι αντέχεις για μένα. 

Μην με βάλεις πάνω από τις ανάγκες σου. 

Δεν θα σου ζητήσω να δώσεις ούτε ένα χαμόγελο παραπάνω από όσα λαχταράει το μέσα σου. 

Δεν θα διεκδικήσω το χάδι σου αν δεν θέλεις να το δώσεις. 

Δεν θα απαιτήσω τις λέξεις σου αν δεν έχεις διάθεση να τις μοιραστείς. 

Θα περιμένω τις αυθόρμητες κινήσεις σου.

Αυτές που βγαίνουν αβίαστα από την καρδιά σου. 

Θέλω να σε βλέπω να λειτουργείς μέσα στην αλήθεια σου. 

Κάποιες φορές ίσως να σε χρειάζομαι λίγο περισσότερο από αυτό που επιλέγεις να μου δώσεις. Θα το κρατήσω όμως για μένα. 

Είναι σημαντικό να είμαστε ελεύθεροι μαζί.

Σιωπές

 Πονάνε οι σιωπές...

Γεννούν "γιατί" και κλέβουν χαμόγελα. 

Γεμίζουν με σκέψεις, που όσο και να θες να τις ωραιοποιήσεις δεν σου το επιτρέπουν. 

Είναι ύπουλες, γιατί θέλουν να κλέψουν τη χαρά σου. 

Είναι πονηρές, γιατί προσδοκούν να σπείρουν διχόνοια. 

Ακόμα και όταν δεν υπάρχει κακή αφορμή για αυτές, εκείνες λες και τρέφονται από τις αμφιβολίες που σου προκαλούν. 

Σαν αγκαθάκια φυτρώνουν μέσα σε όμορφα λουλούδια, που όταν πας να τα χαϊδέψεις εκείνες με έπαρση σε τσιμπάνε για να πονέσεις. 

Πόσο εύκολο είναι να τις προσπεράσεις χωρίς να αγγίξουν την ψυχή σου?

Δεν φοβάμαι

 Δεν φοβάμαι τη βροχή, 

γιατί είσαι ομπρέλα μου εσύ. 

Δεν φοβάμαι το σκοτάδι, 

γιατί 'σαι φως στο παραγάδι.

Δεν φοβάμαι τη φωτιά, 

γιατί θα ηρεμήσεις το νοτιά. 

Φέρνεις γαλήνη στην ψυχή μου, 

είσαι το κλειδί στη φυλακή μου.

Είσαι αεράκι της αυγής, 

είσαι η αιτία νέας αρχής.

Αναζωογονεις τα κύτταρά μου,

ζωντανεύεις τα όνειρά μου,

ξεδιπλώνεις την καρδιά μου.

Είσαι δώρο από το Θεό, 

ενα διαμάντι καθαρό, 

κάτι πολύτιμο ακριβό.

Το αύριο τι θα φέρει δεν το ξέρουμε,

το τώρα είναι δικό μας και το θέλουμε.

Χτίζουμε μαζί σε νέα γη,

τίποτα βρώμικο στο χώμα δεν θα μπει,

στην πέτρα η σχέση μας να στηριχτεί.

Όσο σε έχω κοντά μου δεν φοβάμαι κανένα, 

τα πάντα που ζούμε είναι ένα κι ένα,

πίσω θα αφήσουμε όλα τα φθαρμένα,

τέλος το αλάνι και το κρι-κρι στην αρένα.

Ανάσες ευτυχίας

"Τα καλύτερα συμβαίνουν εκεί που δεν τα περιμένεις" λέει μία σοφή ρήση.

Όταν οι καταστάσεις διαλύουν τη ζωή σου και νιώθεις ότι φτάνεις σε ένα τέλμα, όταν τα πάντα γύρω σου γκρεμίζονται και νιώθεις ότι δεν έχεις από πού να πιαστείς, όταν η ζωή σου δείχνει το πιο άσχημο της πρόσωπο και νιώσεις ότι πλέον δεν έχεις τίποτα να ελπίζεις και κανέναν να εμπιστευτείς, τότε κάτι αναπάντεχο θα συμβεί που θα σου ξαναδώσει ανάσα να αναπνεύσεις. 

Πάνω από τα μαύρα σύννεφα του χειμερινού ουρανού κρύβεται πάντα ένας κατά κίτρινος ήλιος. Μετά την τρικυμία της φουρτουνιασμένης θάλασσας έρχεται η γαλήνη και η ηρεμία. Είναι σημαντικό να μπορέσεις να αντέξεις στα δύσκολα ώστε να δώσεις τον χώρο να γευτείς ξανά την ευτυχία.